A pedagogia critica de Paulo Freirebases antropológicas e praxis politica

  1. VIDAL FERREIRA, MARIA ANTONIA
Dirixida por:
  1. Agustín Requejo Osorio Director

Universidade de defensa: Universidade de Santiago de Compostela

Fecha de defensa: 04 de abril de 2008

Tribunal:
  1. José Ramón Flecha García Presidente/a
  2. Begoña Rumbo Arcas Secretario/a
  3. Maite Arandia Loroño Vogal
  4. Antonio Vara Coomonte Vogal
  5. Xosé Manuel Cid Fernández Vogal

Tipo: Tese

Teseo: 156562 DIALNET

Resumo

A tese analisa os fundamentos antropológicos da teoria e da pratica de Paulo Freire. Esta estruaturada em torno de cinco capitulos que abordam, inicialmente, os aspectos conceituais, em seguida, os dados biograficos do autor pesquisado, situando-o em très fases da sua vida e extraindo de cada uma, o núcleo político e pedagógico. Apresenta, na seqüencia, as bases antropológicas e a dimensao sociaocultural da sua pedagogía e finalmente aborda o legado de Paulo Freire no Brasil e no mundo. Sobre os pressupostos da pedagogía freireana, destacam-se as concepçoes de ser humano, de sociedade e de conhecimento, com émfase nos principios de historicidade democracia e transformaçao social. Em relaçao aos temas que marcaram sua trajetoria historica no Brasil e no mundo, discute a alfabetizaçao e a luta pela escola democratica. As tres fases da sua vida foram orientadas pelo projeto de humanizaçao, tema central da tese. Essa mesma questao e apresentada em dois capitulos seguintes, que focalizam o núcleo do estudo em que sao analizados os elementos estruturantes da pedagogía de Freire. Tais elementos encontram raíces nas práticas socialis humanas, que sao: o trabalho, a cultura, a política e a linguagem de onde se extraem os conteudos de consciencitizaçao e os decorrentes processos de aprendizagem. O legado de Paulo Freire, no contexto brasileiro e mundial, tem como referente o impacto de sua obra e de sua pratica, que contribuem política e pedagógicamente com a transformaçao social, o que resultou numa epistemología da pratica. Destaca, sobretudo, o Instituto Paulo Freire como instituiçao articuladora de pessoas e de outras instituiçcoes, favorecendo o processo de humanizaçao. A tese responde a questao proposta ao ser humano desde a usa mais remota existencia, que e a usa vocaçao ontologica de "ser mais". Essa e a ideia central, a partir da qual Freire constroi sua pedagogía. Como proposta de intervençao político-social, o estudo sugere que os projetos de transformaçao radical da sociedade de matriz freireana sejam desenvolvidos simultáneamente em quatro frentes, ou seja: idenfificar, intervir, consolidar e expandir e forma a ganhar foça e fazer frente ao projeto noliberal de sociedade e de educaçao.