Estudios de biocompatibilidad y respuesta inmunitaria frente a nanopartículas óxido metálicas

  1. Lozano Fernández, Tamara
Dirixida por:
  1. Rosana Simón Vázquez Director
  2. África González Fernández Director

Universidade de defensa: Universidade de Vigo

Fecha de defensa: 26 de xaneiro de 2016

Tribunal:
  1. Manuel Arruebo Gordo Presidente/a
  2. Verónica Salgueiriño Maceira Secretaria
  3. Patricia Horcajada Cortés Vogal
Departamento:
  1. Bioquímica, xenética e inmunoloxía

Tipo: Tese

Resumo

Nanopartícula (Np) se define como aquella partícula de tamaño entre 1 y 100 nm en al menos dos de sus dimensiones. (Hussain, S.M., et al. Adv. Materials., 2009. 21:1549-1559). Las Nanopartículas presentan unas propiedades físico-químicas específicas, que no exhiben los mismos materiales cuando son utilizados a mayor escala. (Arruebo, M., M. Valladares, and Á. González-Fernández. Journal of Nanomaterials, 2009. 24 pages). Dentro de estas propiedades destacan su mayor área superficial en comparación con otras partículas o materiales, y su mayor reactividad superficial, debido a la capacidad de catalizar reacciones, así como la de absorber y transportar otros compuestos. (Borm, P.J. and W. Kreyling. J Nanosci Nanotechnol, 2004. 4(5): 521-31).Todo ello en conjunto permite la llamada funcionalización de las Nps, que se realiza añadiendo a la Np recubrimientos con sondas, drogas o bioconjugados como ADN, proteínas, polisacáridos o anticuerpos monoclonales, permitiendo así dirigir las Nps hacia elementos específicos. (Arruebo, M., M. Valladares, and Á. González-Fernández. Journal of Nanomaterials, 2009. 24 pages). Estas propiedades de las Nps permiten su utilización en múltiples aspectos de la Biomedicina, diversos productos comerciales y Medioambiente. En este sentido, las Nps presentan un enorme potencial para la mejora de la calidad y aprovechamiento de múltiples productos de consumo público y cotidiano, como la optimización de dispositivos electrónicos, el reforzamiento de materiales, desarrollo de biosensores, etc. (Velev O. D. et al., Adv. Materials, 2009. 21:1897-1905). En cualquier caso, es en el sector de la Biomedicina donde se espera que el uso de nanopartículas suponga una gran revolución, abriendo un extenso abanico de posibilidades en cuanto a su aprovechamiento. Así, una nueva disciplina llamada “Nanomedicina” ha surgido recientemente, que ha sido definida como “el uso de las aplicaciones de la nanotecnología para el tratamiento, diagnóstico, monitorización y control de sistemas biológicos”. (Sanvicens N., M.P.,Trends in Biotechnology, 2008. 26(8): 425-433.:Moghimi, S.M et al. FASEB J, 2005. 19(3):311-30). En este ámbito, una de las principales y más prometedoras aplicaciones de las Nps es la terapia. En este sentido, ya se están probando Nps para el transporte y la liberación de fármacos, en la destrucción de células tumorales mediante mecanismos de hipertermia y en el desarrollo de vacunas. (Gwinn, M.R. and V. Vallyathan,. Environ. Health Persp., 2006. 114(12): 1818-1825). Otra de las posibles aplicaciones de las Nps se encuentra en el diagnóstico de cáncer y otras enfermedades de tipo neurológico y cardiovascular. Estas aplicaciones conllevarían un importante esfuerzo en la investigación para la obtención de imágenes de alta resolución, así como del desarrollo de nuevas modalidades de agentes de contraste que permitan utilizar métodos no invasivos. (Pan, D., et al., Eur J Radiol, 2009. 70(2):274-85).Nanopartícula (Np) defínese como aquela partícula de tamaño entre 1 e 100 nm en polo menos dous das súas dimensións. (Hussain, S.M., et ao. Adv. Materials., 2009. 21:1549-1559). As Nanopartículas presentan unhas propiedades físico-químicas específicas, que non exhiben os mesmos materiais cando son utilizados a maior escala. (Arruebo, M., M. Valladares, and Á. González-Fernández. Journal of Nanomaterials, 2009. 24 pages). Dentro destas propiedades destacan a súa maior área superficial en comparación con outras partículas ou materiais, e a súa maior reactividade superficial, debido á capacidade de catalizar reaccións, así como a de absorber e transportar outros compostos. (Borm, P.J. and W. Kreyling. J Nanosci. Nanotechnol, 2004. 4(5): 521-31). Todo iso en conxunto permite a chamada funcionalización das Nps, que se realiza engadindo á Np recubrimientos con sondas, drogas ou bioconxugados como ADN, proteínas, polisacáridos ou anticorpos monoclonais, permitindo así dirixir as Nps cara a elementos específicos. (Arruebo, M., M. Valladares, and Á. González-Fernández. Journal of Nanomaterials, 2009. 24 pages). Estas propiedades das Nps permiten a súa utilización en múltiples aspectos da Biomedicina, diversos produtos comerciais e Medio. Neste sentido, as Nps presentan un enorme potencial para a mellora da calidade e aproveitamento de múltiples produtos de consumo público e cotián, como a optimización de dispositivos electrónicos, o reforzamento de materiais, desenvolvemento de biosensores, etc. (Velev Ou. D. et ao., Adv. Materials, 2009. 21:1897-1905). En calquera caso, é no sector da Biomedicina onde se espera que o uso de nanopartículas supoña unha gran revolución, abrindo un extenso abanico de posibilidades en canto ao seu aproveitamento. Así, unha nova disciplina chamada “Nanomedicina” xurdiu recentemente, que pode ser definida como “o uso das aplicacións da nanotecnoloxía para o tratamento, diagnóstico, monitorización e control de sistemas biolóxicos”. (Sanvicens N., M.P.,Trends in Biotechnology, 2008. 26(8): 425-433.:Moghimi, S.M et ao. FASEB J, 2005. 19(3):311-30). Neste ámbito, unha das principais e máis prometedoras aplicacións das Nps é a terapia. Neste sentido, xa se están probando Nps para o transporte e a liberación de fármacos, na destrución de células tumorais mediante mecanismos de hipertermia e no desenvolvemento de vacinas. (Gwinn, M.R. and V. Vallyathan,. Environ. Health Persp., 2006. 114(12): 1818-1825). Outra das posibles aplicacións das Nps atópase no diagnóstico de cancro e outras enfermidades de tipo neurolóxico e cardiovascular. Estas aplicacións levarían un importante esforzo na investigación para a obtención de imaxes de alta resolución, así como do desenvolvemento de novas modalidades de axentes de contraste que permitan utilizar métodos non invasivos. (Pan, D., et ao., Eur J Radiol, 2009. 70(2):274-85).