Censura y autocensura en la autotraducciónXente ao lonxe / Aquella gente…, de Eduardo Blanco Amor

  1. Dasilva, Xosé Manuel 1
  1. 1 Universidade de Vigo
    info

    Universidade de Vigo

    Vigo, España

    ROR https://ror.org/05rdf8595

Journal:
Hermeneus: Revista de la Facultad de Traducción e Interpretación de Soria

ISSN: 1139-7489

Year of publication: 2021

Issue: 23

Pages: 125-149

Type: Article

DOI: 10.24197/HER.23.2021.125-149 DIALNET GOOGLE SCHOLAR lock_openDialnet editor

More publications in: Hermeneus: Revista de la Facultad de Traducción e Interpretación de Soria

Abstract

This article analyzes the relevance of censorship and self-censorship in the field of self-translation. Given the imprecision that is often seen in relation to the application of both notions in this particular type of translation, initially a theoretical proposal is made so that they can be clearly distinguished, establishing as a criterion the existence of an imperative power that is manifest directly or latently. This conceptual scheme is exemplified below with the case study provided by the novel Xente ao lonxe, by Eduardo Blanco Amor, written in Galician and self-translated into Spanish with the title Aquella gente.... In this work, the author suffered the effects of Francoist censorship and, for fear of rejection by the authorities, he subsequently censored his own work.

Bibliographic References

  • Antunes, Maria Alice Antunes (2013), «The decision to self-translate, motivations and consequences: a study of the cases of João Ubaldo Ribeiro, André Brink and Ngugi wa Thiong’o», en Christian Lagarde y Helena Tanqueiro (eds.), L’autotraduction aux frontières de la langue et de la culture, Limoges, Éditions Lambert-Lucas, pp. 45-51.
  • Blanco Amor, Eduardo (1953), Farsas, Buenos Aires, Ediciones López Negrí.
  • Blanco Amor, Eduardo (1959), A esmorga, Buenos Aires, Editorial Citania.
  • Blanco Amor, Eduardo (1960), La parranda, Buenos Aires, Compañía Fabril Editora.
  • Blanco Amor, Eduardo (1962a), Farsas para títeres, México, Ecuador 0º 0’ 0”.
  • Blanco Amor, Eduardo (1962b), Os biosbardos, Vigo, Editorial Galaxia.
  • Blanco Amor, Eduardo (1970), A esmorga, Vigo, Editorial Galaxia.
  • Blanco Amor, Eduardo (1972), Xente ao lonxe, Vigo, Editorial Galaxia, 15.ª ed. de 2011.
  • Blanco Amor, Eduardo (1973a), La parranda, Madrid, Ediciones Júcar.
  • Blanco Amor, Eduardo (1973b), Farsas para títeres, Sada-A Coruña, Ediciós do Castro.
  • Blanco Amor, Eduardo (1975), Las musarañas, Barcelona, Editorial Euros.
  • Blanco Amor, Eduardo (1976), Aquella gente..., Barcelona, Seix Barral.
  • Blanco Amor, Eduardo (2014), Xente ao lonxe, Vigo, Editorial Galaxia, edición restaurada.
  • Casares, Carlos (1976), «A ledicia de ler. Xente ao lonxe», La Voz de Galicia, 14-XI, p. 56.
  • Clemente, Ramón (1976), «Eduardo Blanco Amor, entre la censura y los signos zodiacales», La Voz de Galicia, 8-IX, p. 7.
  • Collinge, Linda (1998), «Auto-traduction et auto-censure dans Malone meurt / Malone Dies: Beckett traduit devant le tribunal de sa langue maternelle», Samuel Beckett Today / Aujourd’hui: An Annual Bilingual Review / Revue Annuelle Bilingue, 7, pp. 57-74, DOI: https://doi.org/10.1163/18757405-90000085.
  • Costa Clavell, Xavier (1975), «Un escritor emigrante, en busca de su identidad gallega», Tele/eXprés, 19-III, p. 17.
  • Dasilva, Xosé Manuel (2011), «La autotraducción transparente y la autotraducción opaca», en Xosé Manuel Dasilva y Helena Tanqueiro (eds.), Aproximaciones a la autotraducción, Vigo, Editorial Academia del Hispanismo, pp. 45-67.
  • Dasilva, Xosé Manuel (2013a), «A prol dunha versión non censurada de Xente ao lonxe», Grial, 197, pp. 118-133.
  • Dasilva, Xosé Manuel (2013b), «Eduardo Blanco Amor como teórico de la autotraducción», Estudios de Traducción, 3, pp. 71-82, DOI: https://doi.org/10.5209/rev_ESTR.2013.v3.41991.
  • Dasilva, Xosé Manuel (2014), «A versión verdadeira de Xente ao lonxe», en Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe, Vigo, Editorial Galaxia, pp. 329-352.
  • Dasilva, Xosé Manuel (2015a), «De A esmorga a La parranda, de Eduardo Blanco Amor. Censura, autotraducción y restauración textual», Represura, 1, pp. 9-31.
  • Dasilva, Xosé Manuel (2015b), «A recuperación do texto auténtico de La parranda, autotradución d’A esmorga», Grial, 208, pp. 102-109.
  • Dasilva, Xosé Manuel (2018), «Bilingüismo literario y autotraducción en Galicia», en Enric Gallén y Francisco José Ruiz Casanova (eds.), Bilingüisme, autotraducció i literatura catalana, Lleida, Punctum, 2018, pp. 13-38.
  • De Balsi, Sara (2015), «Censure et écriture translingue», Between, V, 9, pp. 1-25.
  • Grutman, Rainier (1998), «Auto-translation», en Mona Baker (ed.), Roudletge Encyclopedia of Translation Studies, London-New York, Roudletge, pp. 17-20.
  • Grutman, Rainier (2016), «Manuscrits, traduction et autotraduction», en Chiara Montini (dir.), Traduire. Genèse du Choix, París, Archives Contemporaines, 2016, pp. 115-128.
  • Kruger, Alet (2012), «Translation, self-translation and apartheid-imposed conflict», Journal of Language and Politics, 11-12, pp. 273-292, DOI: https://doi.org/10.1075/jlp.11.2.06kru.
  • López López-Gay, Patricia (2008), La autotraducción literaria: traducibilidad, fidelidad, visibilidad. Análisis de las autotraducciones de Agustín Gómez-Arcos y Jorge Semprún, Barcelona, Universitat Autònoma de Barcelona.
  • Martínez Olmo, Pilar; Pérez García, Norberto (1999), «Transferencias léxicas y riqueza verbal en la narrativa en castellano de Eduardo Blanco-Amor», en Tes philies tade dora. Miscelánea léxica en memoria de Conchita Serrano, Madrid, CSIC, pp. 353-360.
  • Medina, Diego (1976), «Una traducción leal», Diario de Barcelona, 12-IX, p. 23.
  • Mejía Ruiz, Carmen (2017), «Epistolario inédito: unha clave para a recepción de Tres tiempos y la esperanza (1962) de María Victoria Villaverde», en Armando Requeixo (ed.), Sobre letras y signos. Estudos en homenaxe a Anxo Tarrío Varela, Santiago de Compostela, Xunta de Galicia, pp. 561-579.
  • Mendicutti, Eduardo (1976), «Magias de Blanco-Amor», Gaceta Ilustrada, 12-XII, p. 32.
  • Mesa, Roberto (1976), «Blanco Amor y la madurez de la novela», Cuadernos para el Diálogo, 11-IX, pp. 54-55.
  • Neira Vilas, Xosé (2010), Cartas de vellos amigos 1959-1998, Vigo, Editorial Galaxia.
  • Pastor, Miguel Ángel (1976), «Aquella gente, de Eduardo Blanco Amor», El Norte de Castilla, 1-VIII, p. 26.
  • Pereda, Rosa María (1976), «La máscara castellana de Eduardo Blanco Amor», Triunfo, 27-XI, p. 77.
  • Pérez Coterillo, Moisés, 1977, «La galaica sabiduría de Eduardo Blanco-Amor», Blanco y Negro, 4-V, p. 8.
  • Pérez García, Noberto (1995), «Eduardo Blanco-Amor, autotraductor: Aquella gente…, versión castellana de Xente ao lonxe», Livius, 7, pp. 133-148.
  • Quiñonero, Juan Pedro (1971), «De nuevo nuestra generación perdida. Eduardo Blanco Amor y la cultura gallega», Informaciones de las Artes y las Letras, 154, 17-VI, p. 3.
  • Rădulescu, Anda (2010), «Entre censure et autocensure littéraire en Roumanie: L’odyssée d’un journal intime à l’époque communiste», TTR: traduction, terminologie, rédaction, 23, 2, pp. 23-52, DOI: https://doi.org/10.7202/1009159ar.
  • Ruiz de Ojeda, Victoria A. (1994), Entrevistas con E. Blanco-Amor, Vigo, Editorial Nigra.
  • Ruiz Silva, Carlos (1999), «Eduardo Blanco-Amor en su centenario (1897-1997)», Verba Hispánica, 8, 1, pp. 115-130, DOI: https://doi.org/ 10.4312/vh.8.1.115-130.
  • Seoane, Luís (1975), «Eduardo Blanco-Amor y la emigración», Tele/eXprés, 19-III, p. 17.
  • Tanqueiro, Helena y Patricia López López-Gay (2008), «Censorship and the Self-Translator», en Teresa Seruya y Maria Lin Moniz (eds.), Translation and Censorship in Different Times and Landscapes, Newcastle, Cambridge Scholars Publishing, pp. 174-183.
  • Vidal Claramonte, M.ª Carmen África, 2015, «Traducir al atravesado», Papers, 100, 3, pp. 345-363, DOI: https://doi.org/10.5565/rev/ papers.2143.